سلفی گری (وهابیت)
«تقى
الدین احمد بن عبدالسلام» معروف به «ابن تیمیه» عالم حنبلى مسلک اهل سنت را پدر
فکرى و معنوى سلفى گرى نامیده اند. او در سال 661 هجرى قمرى در شام به دنیا آمد و
به سال 728 در زادگاهش وفات یافت. وى به هنگام مرگ در زندان به سر مى برد.
ابن تیمیه انسانى عقل ستیز و خواهان کنار نهادن عقل یا همان «حجت باطنى پروردگار»
از تمامى شئون زندگى بود. او اعتقاد داشت که وظیفه ما تنها «تقلید از سلف صالح»
است. از این رو تمامى مظاهر زندگى جدید را نفى مى نمود. «سلف» (در مقابل خلف) به
معنى متقدم و سابق است و در اصطلاح، به علماى اسلامىِ سه قرن اول هجرى گفته مى
شود.