تا به کی ای دل دیوانه به دام هوسی؟
تــا به کی ای دل دیــوانــه به دام هوسـی
/ نگذاری که مــن آسـوده بـرارم نفسـی
ای دل از خواهـش بی جای تو بیچاره شدم
/ مـی بـرم شکـوه ات آخر بـه دادرســی
نیست همدردی که بـردارد زغـم بـار کسـی
/درجهان یارب نیافتد کار کسی بر ناکسی
سـوزد وگــریـــد و افـروزد ونـابــود شــود/
هرکه چون شمع بخندد به شب تار کسی
هیچ کس جانا نمی سوزد چراغش تا به صبح
/ پس مخند، ای صبح صادق به شب تار کسی
بی جهت هرگز نمی گردد کسی یار کسی/
یـار بسیار اسـت تـا گـرم است بازار کسی
ما به یک لقمه نان وکهن جامه خود ساخته ایم
/ چشـم امـید نداریم به احسـان کسی
گــر کــبــاب جــگــر خــود بــباید خــوردن
/ بــخــور! بــگــذر از بــرّۀ بــریان کسی
هرکه افتد نظرش در پی ناموس کسی
/ پــی نامــوس وی افتــد نظــر بوالهــوســی
بـــی گــمان دسـت بـر آغوش نگارش ببرند
هــرکه یــک بوسـه ستاند زلـب یار کسی
کاش معشوق زعاشق طلب جان می کرد/
تــا که هر بــی سرو پایی نشود یار کسـی
محمد حسین قدیری
