به مناسبت بیست و یکمین سالروز درگذشت مهندس مهدی بازرگان نخست وزیر دولت موقت
وصیت نامه بازرگان
سی
ام دی ماه یادآور سالروز درگذشت مهندس مهدی بازرگان نخست وزیر دولت موقت انقلاب
اسلامی است.
به همین منظور وصیت
نامه ایشان را دراین صفحه می آوریم که در اصل اشاره ای است به اندیشه ایشان
باید گفت بازرگان تنها مرد سیاست نبود و به اعتراف موافق و مخالف مرد عرصه دیانت
هم بود و برای اثبات این دومی هم نوع زندگی او را می توان گواه آورد و هم وصیت
نامه اش را که انگار نه انگار آن را مردی با سابقه 60 سال فعالیت سیاسی
مستمر و دبیر کلی یک حزب سیاسی و با اشتهار به نخست وزیری در یکی از مهم ترین
فرازهای تاریخ ایران و سال ها استادی و ریاست دانشکده فنی دانشگاه تهران نوشته و
به سبک و سیاق مذهبی ترین روحانیون است تا جایی که روشن‌فکری نوشت: " آدمی در
نگاه اول تصور می کند این وصیت نامه حاج شیخ عباس قمی است! آن قدر که بیم قیامت و
توصیه های دینی و نه اشارات سیاسی در آن موج می زند."
متن کامل وصیت نامه از این قرار است:
بسم الله الرحمن الرحیم
کُلُّ مَنْ عَلَیْها فَانٍ. وَیَبْقی وَجْهُ رَبِکَ ذُوالْجَلالِ وَ
الاِکْرامِ. (1)
وصیتنامه بنده گنه‌کار بیمقدار، محتاج عفو و رحمت پروردگار
و درخواست کننده دعای بندگان مؤمن و مهربان، مهدی بازرگان، به همسر عزیز خود،
فرزندان دلبند با همسران گرامی آنها، نوادگان نازنین و به همه خویشاوندان با مهر و
صفا، به دوستان ارجمند و به آشنایان و اهل لطف.
با اقرار به وحدانیت و ربوبیت خالق و با درود بر همه پیامبران علیالخصوص
خاتم آنها محمد مصطفی صلیالله علیه و آله و سلم و بر اهل بیت طهارت و امامت.
(1)
اولین و مهم‌ترین آرزو و توصیهام به خانواده و خویشان و دوستان این است
که رفتن من برایشان عبرت بوده، به زندگی همیشگی خیلی بزرگ‌تری‌که در پیش دارند-
بیشتر از دوروزه دنیای گذران- بیندیشند و تدارک ببینند.
زندگی بیمرگ و انتها که خبرش را فرستادگان خدا داده، ما را برحذر از آتش
و عذاب و امیدوار به رستگاری و رضوانش کردهاند، به فرض که کسی یقین به وقوع آن
نداشته باشد، دلیل قطعی هم به دروغ بودن و عدم آن ندارد. حال که بنا به خبرها و
هشدارهای شخصی چون محمد مصطفی(ص) و کتابی چون قرآن، شدت و مدت عذاب چنان وحشتناک و
غیرقابل تحمل است که احتمال وقوعش را هر قدر کم و کوچک بگیریم، مصلحت و منفعت ما
ایجاب مینماید که با توجه به عظمت واقعه و بینهایت بودن مصیبت، آن را به حساب
بیاوریم و راه احتیاط هم که شده باشد در پیش گیریم.
وصیت من این است که نه آخرت و قیامت را نفی و فراموش کنید و نه روزی رسان و
آفریننده خودتان را که برای جهان غیر او صاحب و گردانندهای قابل تصور نبوده، اگر
خودمان و جهان، دروغ و خیال نباشیم، او هم دروغ و خیال نمیتواند باشد.
اینک که دنیا و زندگی در مجموعه و متوسط، ناخشنودی و ناراحتی و زیانکاری
است و جریان تاریخ بشریت در جهت افزایش گرفتاری‌ها و سختی‌ها یا توسعه ظلم و
فشارهاست، باید سعی کنیم در عوض، آخرتمان در اثر تحمل و تلاش و با صبر و مرحمت،
آباد و خشنود کننده باشد.
(2)
دومین توصیه (خصوصی ام) به همسر و فرزندان و کسان، مهربانی و گذشت و خدمت‌گزاری
در حق یکدیگر است. مخصوصاً نسبت به مادرها و پدرها، پس از آن برادر خواهرها، زن و
شوهرها و بالاخره دیگر خویشاوندان و صله رحم.
(3)
توصیه سوم قبول عذر تقصیرها و قصورهایم در حق خانواده و کسان و دوستان و
هموطنان. از همگی حلالیّت میطلبم و تقاضای بخشش و دعای خیر دارم، و رساندن این
تقاضا به کسانی که در مجلس فاتحه حضور نداشته، آن را نشنیده باشند یا آگاه نشده
باشند. هر بدی و نقصان و زیان که به کسی و به کسانی رسانده باشم و به هر گونه و
اندازه و ارتباط که باشد، چه فردی و شخصی و چه اجتماعی و عمومی و سیاسی، تقاضایم
این است که حلالم نمایید.
(4)
کفن و دفن و ترحیم
«... وَ ما تَدْری نَفْسٌ ماذا تَکْسِبُ غَداً وَ ما تَدْری نَفْسٌ بِاَی
اَرْضٍ تَمُوتُ...» (2)
برای محل دفن قبری را زیر سر نگذاردهام که زحمت بازماندگان کمتر باشد. و
محل خاصی را هم در نظر ندارم ولی اگر امکان داشته و خالی از دردسر و اشکال باشد
بدم نمیآید در مقبره بیات در جوار مرقد حضرت معصومه سلام الله علیها و در کنار
پدر و مادر و عدهای از برادر خواهرها و عمو و عموزادگان باشد که احتمال سر خاک
آمدن و از خدا طلب مغفرت خواستن برای همه به خاک سپردگان بیشتر باشد.
برای کفن خلعتی سابقاً از سفر حج آورده و در چمدان عنابیرنگ گذارده بودم
که پس از نقل مکان به نارون نمیدانم چه شده است.
برای مجالس ترحیم و تذکر اگر چه بیشتر جنبه تشریفاتی و تکلف پیدا کرده و
جزو آداب و حساب‌های سیاسی و گروهی شده، دردی از دنیا و آخرت مردگان و زندگان دوا
نمیکند ولی با احتمال اینکه برای افرادی، مختصر عبرت از مرگ و خشیت از خدا و آخرت
حاصل شود و حلالیت و آمرزشی نصیب میت گردد ایراد به برگزاری آن از محل ثلث خودم
ندارم خصوصاً اگر همراه با اطعام مساکین و غذای دسته جمعی بدون تعیّن و تشریفات
برای بازماندگان و دوستان نزدیک باشد. بیشتر از توصیف و تمجید شخص از دنیا رفته به
تذکر قیامت و توجه به آخرت پرداخته شود، توصیههای (1) و (2) و (3) نیز بد نیست
که در مجلس ترحیم خوانده شود.اینجا
وصیتنامه مورخ 7/10/1373- در خانه نارون
1. رحمن(55) / 26 و 27 : هر چه بر روی زمین است دستخوش فناست.
و ذات پروردگار صاحب جلالت و اکرام توست که باقی میماند.
2. لقمان(31) / 34 : ... و هیچ کس نمی داند که فردا چه چیز به دست خواهد آورد و
کسی نمی داند که در کدام زمین خواهد مْرد...
