دارو دسته زنان گولابی در هند

باند صورتیهادر هند

زنان منطقه "باندلخند" در "اوتارپرادش" هند که از بی عدالتی و ظلم به ستوه آمده و از پشتیبانی پلیس های فاسد این منطقه نیز نا امید شدند تصمیم گرفتند خودشان گروهی تشکیل دهند و در برابر ظلم بایستند.

 

به گزارش فرادید، "باند گولابی" یا "زنان صورتی پوش" نام گروهی از زنان منطقه "باندلخند"در ایالت "اوتار پرداش"، یکی از پرجمعیت‌ترین و فقیرترین ایالات‌های هند با بالاترین آمار تبهکاری است که در سال 2008 پس از آنکه در این منطقه گروهی به یک دختر جوان تجاوز و او را به قتل رساندند، دست به کار شدند.   

 

سامپات پال دوی، رهبر این گروه می‌گوید که در هند طالع کسی که طبقات پایین اجتماعی تعلق دارد نحس است، اما زن بودن هم دست‌کم به همین اندازه سخت است. او که خود سختی‌های بسیاری را در زندگی تجربه کرده، سال‌ها پیش گروهی تشکیل می‌دهد که برای گرفتن حقوق زنان مبارزه می‌کند.

 

 

 "سامپات پال دوی" فعال حقوق زنان و رهبر گروه "زنان صورتی"

 

این گروه که شمار اعضای آن اکنون، 140 هزار زن رسیده ساری صورتی‌رنگ می‌پوشند و چماق‌هایی در دست می‌گیرند و در کنار هم علیه خشونت جنسی و جسمی، بی‌سوادی، ازدواج در سن پایین، زورگویی خانواده شوهر و نابرابری اجتماعی می‌جنگند. در هند صورتی رنگی زنانه نیست؛ سامپات می‌گوید، این رنگ تنها رنگی بود که توسط هیچ کدام از گروه‌های سیاسی ضبط نشده بود.

 

باند صورتی که اکنون نامی شناخته شده در مطبوعات و رسانه‌های هند است از روش‌های نامتعارف اما موثر برای رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کند.

 

بزرگترین نقطه قوت این گروه‌، شمار بالای اعضای آن است که وقتی با ساری‌های صورتی و چماق‌هایی به همین رنگ وارد یک پاسگاه پلیس می‌شوند تا به بازداشت "غیرقانونی" زنی اعتراض کنند، نادیده گرفتن‌شان ممکن نیست.

 

البته کسی از آنها به دلیل چماق‌ها یا حضورشان در محل نمی‌‌ترسد؛ سلاح این زنان که افسران بیکار پلیس، نمایندگان فاسد یا جنایتکاران بی‌رحم را به زانو درمی‌آورد، قدرت تبلیغاتی آنهاست.

 

"آمانا فونتانلا- خان"، نویسند‌ه‌ای که چند سالی را با باند صورتی گذرانده، می‌گوید که این زنان با داد و فریاد از خود در برابر مردان دفاع می‌کنند و با سماجت خلافکاران را تحت تعقیب قرار می‌دهند؛ آمانا کتابی با عنوان "انقلاب ساری صورتی− داستان‌های سامپات پال، باند گولابی و مبارزه‌اش برای زنان هند" در مورد این باند نوشته است. او در این کتاب شرح می‌دهد که ایده زنان شورشی چماق به دست که ساختار سنتی حاکم را درهم شکسته‌‌اند، در جامعه و مطبوعات هند حمایت بسیاری را جلب کرده است. این زنان از قربانی بودن خسته‌اند و می‌خواهند زندگی و سرنوشت خود را در دست بگیرند.

 

نه تنها شوهرانی که علیه زنان‌شان خشونت اعمال می‌کنند تحت تأثیر این زنان قرار گرفته‌اند، بلکه حتی از کارمندان دولتی گرفته تا سیاستمداران عالی‌رتبه نیز از آنها حساب می‌برند. باند صورتی با قدرت تبلیغاتی خود حتی می‌تواند نمایندگان پرنفوذ مجلس هند را هم گرفتار کند.

 

جالب اینجاست که بسیاری از زنان "باند صورتی" بی‌سواد هستند. شمار قابل توجهی از اعضای گروه از پائین‌ترین طبقات اجتماعی هستند که "نجس" خوانده می‌شوند. زنان این باند هیچ امکانی برای مدرسه رفتن ندارند اما آنها ضعف بی‌سوادی خود را با همبستگی و سازماندهی می‌پوشانند و در شرایطی که خشونت علیه زنان در هند حتی در رسانه‌های بین‌المللی نیز به عنوان معضلی جدی مطرح است، علیه آن مبارزه می‌کنند. 

 

این گروه‌ها پاسگاه‌های پلیس را اشغال می‌کنند، وارد ساختمان دادگاه‌ها، دانشگاه‌ها یا حتی کارخانه‌ها می‌شوند و اجازه خروج به هیچ‌کس نمی‌دهند تا زمانی که به خواسته شان برسند. "جم بی عکاش" عکاس آزاد عضو آژانس عکس "پانوس" با سفر به این منطقه گزارشی مصور از این گروه تهیه کرده که در زیر می بینیداینجا.