شعر ؛ بـهـار و خـزان مـا

بهار و خزان ما

آمد  بهار  و  شاهد  گل  گشت  یار  ما

وز دست رفت بار دگر اختیار ما

بر طرف  جویبار  ، چه  حاجت  که  لم دهیم

تا هست دیده ی تر ما ،جویبار ما ؟

گیسوی  فر نخورده ی  سنبل  به طرف باغ

آشفته است لیک نه چون روزگار ما

ببینی  به  داغ لاله  و گوئی  گرفته   است

آن را به عاریت زدل داغدار ما

ای غنچه ،  از چه رو شده ای غرق خون دل ؟

شرحی مگر شنیده ای از حال زار ما ؟

معلوم  نیست  کاین  قطعات  سیاه      رنگ

ابر است یا که دود دل سوگوار ما

در   باغ   ملک  تا  خس   و  خارند   باغبان

یکسان بود همیشه خزان وبهار ما

امروز   روشن  است  که  فردا    کجارسیم

افتاده است در کف شیطان مهار ما

بی پـولـی   و  هـزیـنـه ی   بـسیـار   زنـدگـی

یک روز می شود سبب انتحار ما

یـک  عـمـر  زنـدگـانـی   خـویـش    آزمـوده ایــم

چیزی به غیر مرگ نیاید به کار ما

(21/1/18)توفیق