راهنمایی نافع (دروغ نگفتن)

  

مردى خدمت حضرت رسول (ص)آمد و عرض کرد مرا راهنمائى کن به نافعترین کارها حضرت فرمود: اصدق و لا تکذب و اذنب من المعاصى ما شئت راستگوئى را پیشه کن و از دروغ بپرهیز هر گناه دیگرى مى خواهى انجام ده ، از این سخن مرد در شگفت شد و فرمایش ‍ آنجناب را پذیرفته و مرخص گردید. با خود گفت پیغمبر (ص)مرا از غیر دروغگوئى نهى نکرده پس اکنون بخانه فلان زن زیبا مى روم و با او زنا مى کنم همینکه بطرف خانه او رفت فکر کرد اگر این عمل را انجام دهد و کسى از او بپرسد از کجا میآئى نمى توانم دروغ بگوید و بر فرض راست گفتن به کیفر شدید و بدبختى بزرگى مبتلا مى شود. لذا منصرف شد. باز فکر کرد گناه دیگرى انجام دهد همین اندیشه و خیال را نمود در نتیجه از همه گناهان بواسطه ترک و دروغ دورى جست1

البته ناگفته نماند در فرهنگ ایران باستان یکی از بزرگترین عیبها وآفتهای جامعه را دروغ گویی می دانستند وهمه را به پرهیز از آن نصیحت می کردند وحتی یکی از آموزشهای کودکان نشان دادن زشتی دروغ بود که حتی نویسندگانی مثل هرودوت که دشمنیشان با ایران آن زمان آشکار است بر آن صحه گذاشته اند  ،تأیید بر آن ، یکی از دعاهایی که در وصیت نامه داریوش کبیر  آورده شده این است :خداوندا این کشور را از شر دشمن ،خشکسالی ودروغ محفوظ دار  .اما امروزه با این همه تأکید بر دروغ نگفتن از سوی پیامبر (ص)وائمه (ع) معلوم نیست چرا دروغ اینقدر رواج پیدا کرده که حتی دارد قباحت خود را از دست می دهد .
1-انوار نعمانیه ، سید نعمت الله جزائری، ص 274