نوبت ریا ست

 

گفت شبی یکی مرا:« به که تلاشها کنی،

بهرمقام و رتبه ای روی چوسنگ پا کنی،

دست زنی به هردری نه شرم ونه حیاکنی!»

بگفتمش:عزیزمن،نصیحتم چراکنی؟

گر چه به روی سخت من سنگ وچدن نمیرسد

رسیده نوبت همه، نوبت من نمی رسد

 

اگرچه من به راستی،مرد ره سیاستم

کم نبود زدیگران فطانت و فراستم

با همه ی زرنگی ام ، با همه ی  کیاستم

نکرده اند  مفتخر ، به مسند ریاستم

چون که ز فقر دست من تا به دهن نمی رسد

رسیده نوبت همه  نوبت من نمی رسد

 

حیله و شیطنت بود  ز بهترین خصال من

بلی برای  سروری مسا عد است حال من

اگر درست بنگری ،ریاست است مال من

تا که در این جهان  بود اهر منی مثال من

رتبه ی خاص شیطنت به اهرمن نمی رسد

رسیده نوبت همه ، نوبت من نمی رسد

 

 

اگر چه من به چا بکی ،مثال رستم  یلم

زنم خیال می کند که بنده سست و مهملم

به هیچ جا نمی رسم از آن که سخت تنبلم

ور نه  پی ریاستی بَهر چه ول معطلم ؟

آه که نیش مار هم به طعن زن نمی رسد

رسیده نوبت همه ، نوبت من نمی رسد

در این دیار هر کس رئیس شد، مدیر شد ،

دبیرشد ، سفیرشد، وکیل شد، وزیرشد

هیچ نشد غلامتان ، گرچه ز غصه پیر شد

فقط نگاه حسرتی ، نصیب این حقیر شد

چرا به بنده هم گلی ، از این چمن نمی رسد؟

رسیده نوبت همه ، نوبت من نمی رسد

توفیق-8/ 4 /40