سخن بزرگان
هرکس بیشتر برای تو خم می شود
مثل کمانی است که محکم تر به تو تیر می زند
هرکس بیشتر برای تو خم می شود
مثل کمانی است که محکم تر به تو تیر می زند
عَنْ أَبِی مَالِکٍ قَالَ: قُلْتُ لِعَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (ع) أَخْبِرْنِی بِجَمِیعِ شَرَائِعِ الدِّینِ قَالَ قَوْلُ الْحَقِّ وَ الْحُکْمُ بِالْعَدْلِ وَ الْوَفَاءُ بِالْعَهْدِ.
به امام سجّاد علیه السلام عرض کردم: مرا از تمام دستورهاى دین آگاه کنید، امام علیه السلام فرمودند: حقگویى، قضاوت عادلانه و وفاى به عهد.
الخصال، ج1، ص: 113.
قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع):
شِدَّةُ الْغَضَبِ تُغَیِّرُ الْمَنْطِقَ وَ تَقْطَعُ مَادَّةَ الْحُجَّةِ وَ تُفَرِّقُ الْفَهْم.
خشم شدید، چگونگى گفتار را تغییر مى دهد، اساس استدلال را بر هم مى ریزد و تمرکز فکرى را از بین مى برد.
کنز الفوائد، ج1، ص: 319.
امام حسین(ع):
اِعلَموا أنَّ حَوائِجَ النّاسِ إلَیکُم مِن نِعَمِ اللّه ِ
عَلَیکُم ، فَلا تَمَلُّوا النِّعَمَ
فَتَحورَ نِقَما .
بدانید
که نیازهاى مردم به شما از نعمت هاى خدا بر شماست . از آنها ملول نشوید که گرفتار مى شوید.
ارشاد القلوب ،ج1،ص138
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص)
مَا زَادَ خُشُوعُ الْجَسَدِ عَلَى مَا فِی الْقَلْبِ فَهُوَ عِنْدَنَا نِفَاقٌ.
آن مقدار خشوع جسم و بدن، که زیادتر از خشوع قلبى باشد، نزد ما، نفاق (دورویى) است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 396.
قال امیرالمومنین(ع):
إِنَّمَا الْبَصِیرُ مَنْ سَمِعَ فَفَکَرَ وَ نَظَرَ فَأَبْصَرَ وَ انْتَفَعَ بِالْعِبَرِ
انـسـان بـا بـصـیـرت کـسى است؛ در شنیده های خود بیندیشد و در نگاه خود عمیق باشد و از عبرت ها درس بگیرد.
تصنیف غرر الحکم ص 55
پیامبر (ص):
امام حسن(ع):
مَن عَدَّدَ نِعَمَهُ ، مَحَقَ کَرَمَهُ بحارالانوار ، ج
78، ص 417
هر کس احسان هاى خود را
برشمرد ، بخشندگى خود را تباه کرده است
علی (ع):
امّا الظُّلمُ الَّذی لایُتْرَک، فَظُلْمُ الْعِبادَ بَعضُهُمْ بَعْضاً. «نهج البلاغه، خطبه ۱۷۵»
امّا ظلمی که بخشوده نمیشود ظلمی است که بعضی از بندگان خدا بر بعضی دیگر میکنندحضرت عیسی (ع):
من بیماران را معالجه کردم و آنان را شفا دادم کور مادرزاد و مرض
پیسى را به اذن خدا مداوا نموده و مردگان را زنده کردم ولى آدم احمق را
نتوانستم اصلاح و معالجه کنم.
پرسیدند: یا روح الله! احمق کیست؟
فرمود: شخصى خودپسند و خودخواه است که هر فضیلت و امتیازى را از آن خود مى داند و
هر گونه حق را در همه جا به خود نسبت مى دهد و براى دیگران هیچ گونه احترامى قائل
نمى شود و این گونه آدم احمق هرگز قابل مداوا و اصلاح نیست.[1]
پی نوشت :
1. بحارالانوار، ج 72، ص 320