اول ای جان دفع شر موش کن
مادر این انبار گندم می کنیم ** گندم جمع آمده گم می کنیم
می نیندیشیم آخر ما به هوش **کین خلل در گندم است از مکر موش
موش تا انبار ما حفره زده است ** وز فنش انبارها ویران شده است
اول ای جان دفع شر موش کن ** وانگهان در جمع گندم جوش کن
مثنوی –دفتر اول -380
دلیل خیلی از گرفتاریها خودمان هستیم :
مائده از آسمان در می رسید ***بی صُداع وبی فروخت وبی خرید
در میان قوم موسی چند کس *** بی ادب گفتند کو سیر و عدس
منقطع شد نان و خوان آسمان ** ماند رنج زرع و بیل و داسمان
هرچه بر تو آید از ظلمات و غم **آن ز بی باکی و گستاخی است هم
مثنوی ؛دفتر اول -89
خواب
یار در باطن اگر همدم اغیار نبود ** عاشق دلشده را دیده ی خونبار نبود
گر شبان بود ز اسرار شبانی آگاه **گلِّه ،محنت کش گرگان ستمکار نبود
حال ما خوب نگردید ،از آنرو که طبیب ** هیچ در فکر شفا دادن بیمار نبود
علت گمرهی قافله را پرسیدم *** غیر بیعرضگی قافله سالار نبود
بوقلمون ها
سال ها دیده و دل غرقه به خون بوده و هست
داغ ها بـر جگر از سـوز درون بـوده وهست
عـوض افسـر عــزت ، بــه ســر اهـل وطـن
خاک این خانه ، بی سقف وستون بوده و هست
فـتـح از آن روی نـکـردیـم کـه ایـرانـی را
از قشون بهره همین لفظ قشون بوده و هست
پشت ما گر که شکسته است تعجب نکنید
بـار اِدبـار ز انـدازه فـزون بـوده و هست
طلا و بلا
در این محیط ،غم وغصه ای که قسمت ماست ،
زدست ناکسیِ دشمنان دوست نماست
پـی فـریـب کسـان دم زعدل و داد زند
کسی که در ره بیداد وظلم راهنماست
برای پـیـکر بـیمار مملکت بـه یقین
زبین بردن خائن یگانه راه شفاست
الاغ خر کچی
بیگانه گر بــه کشــور نــظر نداشت ،*
زیـن رهگذار دیـو خیانت گـذر نداشت
دولت وزیر خائن و فاسد نمی گرفت *
مجلس وکیل مفت خور و مفت بر نداشت
دیــروز اگـر کــه غیـر نبــود آبیـار باغ *
امروز شاخ فتـنـه وشر برگ و بر نداشت
باعث خجالت
چرا هر آنکه کند دعوی دلالت ما **شود دلالت او مایه ی ضلالت ما ؟!
چنین که گرم نشاطند اولیائ امور **کجا شوند خبردار از ملالت ما ؟
از آن دوا که طبیبان بی وقوف دهند *شگفت نیست گر افزون شود کسالت ما
علاج کار خود ار خود کنیم ،خوب تر است **ولی دریغ که مانع بُوَد جهالت ما
عجایب !!!
گرعیش در این دوره نصیب است ،عجیب است*
ورهست دلی شاد ، عجیب است، عجیب است
آن کـس که نشـسته اسـت پـس مـیز ریاست *
گــر دور ز تــزویر و فــریب است ، عجیب است
پیش از این..
پیش از اینها فکر می کردم خدا*****خانه ای دارد کنار ابر ها
مثل قصر پادشاه قصه ها***خشتی از الماس خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج و بلور***بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق کوچکی از از تاج او*******هر ستاره پولکی از تاج او
اطلس پیراهن او آسمان********نقش روی دامن او کهکشان
رعد و برق شب طنین خنده اش**سیل و طوفان نعرة توفنده اش
بهار و خزان ما
آمد بهار و شاهد گل گشت یار ما
وز دست رفت بار دگر اختیار ما
بر طرف جویبار ، چه حاجت که لم دهیم
تا هست دیده ی تر ما ،جویبار ما ؟
گیسوی فر نخورده ی سنبل به طرف باغ
آشفته است لیک نه چون روزگار ما
